به عقب نگریستن اورفئوس
انتشارات افراز منتشر کرد: در افسانه‌هاي يوناني، در کنار سيزيف، پرومته و نارسيس، افسانه‌ي اورئوس براي من زيباتر از ديگر افسانه‌هاست. در طول تاريهخ، اورفئوس قرابت نزديکي با ماهيت شاعران و موسيقي‌دانان داشته است. هرگز نبوده که انسان شاعر يا نوازنده‌اي واقعي باشد و اورفئوس را نشناسد. اورفئوس، به نوعي، جد تمامي ماست. سمبل آن تصوير ايدئال و ابدي است که درباره‌ي هنرمند بزرگ داريم. او هر سه اصل رمانيتيکي، خيال‌برانگيز و جاودان هنرمندان را در خود جمع کرده است: «نبوغ، عشق و شهادت»... در ميان قهرمانان يونان باستان، او بيش از همه‌ي آن‌ها روح هنرمند مدرن را در خود دارد. او معتقد بود با نيروي هنر مي‌تواند با مرگ مقابله کند. اينکه او به اين مي‌انديشد که به سرزمين مردگان در زيرزمين بورد. به جهنم «هادس» ، و از آن‌جا اوروديکه را برگرداند، دو چيز مهم در روح شاعران هر دوره و زمانه‌اي را برجسته مي‌سازد که عبارت‌اند از «تسليم نشدن به واقعيت» و «نبرد با مرگ، به وسيله‌ي هنر»... (اما) چرا اورفئوس به عقب نگاه مي‌کند؟ اورفئوس را چه‌شده و چه دليلي او را تحريک مي‌کند تا به عقب نگاه کند؟ چرا اين‌همه آزار و خستگي را تحمل مي‌کند تا معشوقه‌ي خود را نجات دهد، اما هنگامي که تنها يک گام مانده تا به اين آرزوي خود دست يابد، به عقب برمي‌گردد و همه‌ي تلاش خود را بر باد مي‌دهد؟ چگونه چنين نابغه و عاشقي اين چنين ساده و خام رفتار مي‌کند؟ چه محرک پنهاني در پشت اين به عقب نگريستن اورفئوس، که بي‌شک مشهورترين و تراژيک‌ترين به عقب نگريستن تاريخ است، وجود دارد؟ فروشگاه اينترنتي 30بوک
شاید بپسندید
از این نویسنده
