دوچرخه عضله سیگار

انتشارات چلچله منتشر کرد: پيشه کارور به عنوان نويسنده به داستان‌هاي کوتاه و شعر اختصاص يافته بود. اوخود را به عنوان کسي که «تمايل به ايجاز و قوت دارد» و «به نوشتن داستان‌هاي کوتاه معتاد است» معرفي کرده است. (در ديباچه «از کجا تلفن مي‌کنم» مجموعه‌اي که در سال 1988 منتشر شد.) دليل ديگري که براي ايجاز آثار او مطرح مي‌شود اين است که «داستان کوتاه و شعر را مي‌توان در يک نشست نوشت و خواند.» اين مسئله براي وي يک انتخاب ساده نبود بلکه ملاحظاتي عملي بود تا او با در نظر داشتن آن‌ها بتواند در کنار شغل‌هاي متفاوت و ناهمگواري‌اش، به نوشتن نيز برسد. موضوعات و ايده‌هاي آثار او که عموما بر تجربه‌هاي کارگري تمرکز دارند. به وضوح انعکاسي از زندگي خودش هستند. سبک نوشتار کارور و بن‌مايه‌هاي آثار او معمولا مانند عناصر سازنده آثار ارنست همينگوي، آنتوان چخوف و فرانتس کافکا است. هم‌چنين او را تاثير پذيرفته از آثار ابساک بابل، فرانگ اوکانر و پريچت برشمرده‌اند. با وجود اين، به نظر مي‌رسد بيش‌ترين تاثيرپذيري او از جانب چخوف باشد مربوط به اواخر عمر کارور است، آخرين ساعات زندگي چخوف را به تصوير مي‌کشد. عمدتا، کمينه‌گرايي (ميني ماليسم) به عنوان يکي از ويژگي‌هاي بارز آثار کارور شمرده مي‌شود. پيش‌تر جان گاردنر به کارور توصيه کرده بود که به جاي به کار بردن بيست و پنج کلمه در يک جمله، پانزده کلمه به کار برد و بعده‌ها ليش به وي توصيه کرده بود که در يک جمله تنها از پنج کلمه استفاده کند. در اين دوران بود که کارور اشعاري را براي جيمز ديکي، ويراستار شعر اسکواير در آن دوران، فرستاد. سبک وي را با عنوان «واقع‌گرايي کثيف» نيز خوانده‌اند. اين عبارت به گروهي از نويسندگان در سال‌هاي 1970 و 1980 چون ريچارد فورد، توبياس ولف، آن بيتي، جين آن فيليپس اشاره دارد کارور با فورد و ولف از نزديک آشنا بود. اين نويسندگان در آثارشان بيش‌تر بر اندوه و حس فقدان زندگي روزمره مردم عادي تاکيد داشتند؛ زندگي روزمره طبقات متوسط و پايين جامعه يا افراد تک افتاده و به حاشيه رانده شده‌اي که طبق ايده‌هنري ترو «نوميدي خاموش» را مي‌زيند. فروشگاه اينترنتي 30بوک