لیونارد شهیار

انتشارات نگاه منتشر کرد:
هر بار که به قصد نوشتن ترانه، دورخيز مي‏ کنم،
انگار که بار اول است.
… زنگ‏ هايي را به صدا درآور که هنوز
«صدا» دارند!
هديه‏ ي کامل خودرا فراموش کن.
در هر چيز شکافي هست
و اين ‏جوري ‏ست
که
«نور»
وارد مي‏ شود!
. . .
اگر مي ‏دانستم ترانه ‏هاي خوب از کجا مي ‏آيند، مدام به آن‏جا سر مي‏ زدم!
لندن. پاييز سال1979. به ديدار اين شاعر – آوازخوان بزرگ رفتم. با گروه “Passenger” مسافر آمده بود و يک آلبوم به‏نام: «ترانه ‏هاي تازه». من از پانزده ‏سالگي او را دوست داشته ‏ام. با او بود که طعم خوشِ ترانه را چشيدم. که دلم هواي نوشتن کرد. با او بود. با لورکا بود. که «لني» هم بسيار دوستش مي‏ دارد! بعدها فهميدم. و اين نخستين بار بود که او را از نزديک مي‏ ديدم. به فاصله ‏ي چند رديف دختر و پسري که سر بر شانه‏ ي هم داشتند و از ترانه ‏هاي جادويي‏ اش مستِ مست بودند. در ميانه‏ ي شب، کسي انگار خنديد.
ليونارد بزرگ خطاب به مردم گفت:
– فقط احمق ‏ها به شاعران مي ‏خندند!
باري و هنوز دفترچه‏ ي تور اروپايي 1979 او را در ميان کتاب ‏هايم، «عزيز» نگاه داشته‏ ام. ورق مي‏ زنم. به صفحه ‏ي آخر مي‏ رسم: نوشته ‏ام:
– شاعري شکسته به زيارت شکسته‏ يي ديگر مي ‏رود.
آخرين شب ترانه‏ خواني ليونارد در لندن. ضيافت عشق و ترانه.
جاي چند آدم نازنين خالي‏ ست. کاش همه شاعر بودند. لندن 79.
بعد، به ايران که برگشتم در شمال، شعري نوشتم به نام:
– اگر همه شاعر بودند، که در آلبوم «اگر همه شاعر بودند» يا پيش مرگانه‏ ها: جنبش مقاومت عليه انهدام عشق؛ منتشر شد.
باري، از ليونارد بگوييم. به سال 1968 کمپاني CBS آلبومي منتشر کرد به نام «ترانه‏ هاي ليونارد کوهن» که شاعري سي‏ و سه‏ ساله را به دنياي «راک» معرفي مي‏ کرد. مردي که پيش از آن در سرزمين‏ اش کانادا به عنوان شاعر و قصه‏ نويس، صاحب نام و اعتبار بود. از آن روز تا به آخر، در جهانِ بيداران و هوشياران، راه درازي آمده است. گاهي، سالي دو آلبوم و گاه سال‏ها بي‏ هيچ کلامي و نغمه‏ يي. نه مصاحبه‏ و گفت ‏‏وگو، نه خبري و جنجالي. يا بگوييم، کم‏تر از همه! تا بخواهيد کم‏تر!
امّا، از سال 68 تا به امروز تا، هزاره‏ ي سوم، با ترانه‏ هايي چون:
Suzanne ? So long Marianne ? hey, that’s no way to say goodbye ?
Dance me to the end of love ? the future ? Bird on a wire
وyou want it darker ، عاشقان‏ اش زندگي کرده ‏اند و تازه شده‏ اند و پوست انداخته‏ اند و قد کشيده ‏اند. (بايد مي ‏نوشتم زندگي کرده‏ ايم و تازه شده‏ ايم و… قد کشيده ‏ايم!) در جان‏ پناه شاعري زيبا که بيست‏ ويکم سپتامبر 1934 در مونترال به دنيا مي‏ آيد. رشته ‏ي ادبيات را در دانشگاه Mcgill و بعد در Columbia به پايان مي‏ رساند. نخستين دفتر شعرش به نام «بيا اسطوره ‏ها را با هم مقايسه کنيم» را به سال 1966 منتشر مي ‏کند و پس از آن دفترهاي ديگري به چاپ مي‏ رساند. دو رمان مي ‏نويسد
The favorite game به سال 1963 و beautiful losers سال1966. سال 1978 کتاب شعري به نام «مرگ يک زن شيدا» از او به بازار مي‏ آيد و در شب کنسرت‏ اش هم به دست من مي ‏رسد و مرا به بلنداي جادو مي ‏برد.
مگر مي‏ شود او را خواند، او را شنيد، او را فهميد و
عاشق‏ اش نشد؟ درگيرش نشد؟
خراب و آبادش نشد؟!
مگر مي ‏شود؟!
فروشگاه اينترنتي 30بوک