حسرت نمی خوریم (زندگی در کره شمالی)

انتشارات ثالث منتشر کرد:
مادران به دکتر کيم مي گفتند:« نمي تونم بفهمم موضوع چيه،تنها چيزي که مي دونم اينه که نمي تونم کاري کنم که بچه م ديگه گريه نکنه.» او دلسوزانه سرش را به نشانه تاييد تکان مي داد،زيرا وضعيت را کاملا درک مي کرد،اما از به زبان آوردن کلمات درمانده بود.چطور مي شد به يک مادر گفت که کودکش نياز به غذاي بيش تري دارد وقتي که هيچ چيز بيش تري براي دادن به او نبود؟
دکتر کيم برگه مي نوشت که کودک را در بيمارستان بپذيرند و مي دانست که هيچ درماني براي اين وضعيت ندارد.بيمارستان هم هيچ غذايي نداشت، زماني که نوبت او براي سرکشي بود،در بخش امراض کودکان راه مي رفت،بچه ها با چشم هايشان او را دنبال مي کردند،حتي زماني که پشتش را به آن ها مي کرد،مي توانست نگاه خيره شان به روپوش سفيدش را احساس کند،بهت زده بود که آيا مي توانست آن ها را آرام کند يا نه،اما خيلي زود مي فهميد که نمي تواند.
دکتر کيم،سال ها بعد به من گفت:« اونا متهم کننده نگاه مي کردن.حتي بچه ها ي چهار ساله مي دونستن که مي ميرن و من هيچ کاري براي کمک به اونا نمي کردم.تنها کاري که مي تونستم بکنم اين بود که با مادر اسر جسد بي جون بچه هاشون گريه کنم.»
فروشگاه اينترنتي 30بوک