پروانه و آتش

انتشارات فرهنگ معاصر منتشر کرد:
حديث پروانه و آتش در زبان پارسي مثلي است معروف و معناي آن نيز کم و بيش معلوم، اشعار فراواني در اين زبان هست که در آن ها پروانه نماد عاشقي است که با ديدن روشنايي چراغ يا شمع از دور، به سوي آن پرواز ميکند و ديوانه وار خود را به آتش ميزند. رفتن پروانه به سوي آتش و حتي سوختن آن امري است طبيعي، وليکن برداشت عارفانه و شاعرانه اي که در فرهنگ ايران و ادبيات عرفاني از آن شده امري است تاريخي، شايد هيچ قوم و ملت ديگري چنين برداشت شاعرانه اي از پرواز پروانه به سوي شمع يا چراغ و سوختن و خاکستر شدن او در آتش نداشته باشد، مگر اينکه خود تحت تاثير فرهنگ شعر پارسي، به خصوص شعر صوفيانه آن، قرار گرفته باشد، مانند شاعران اردو زبان يا ترک.
فروشگاه اينترنتي 30بوک