دوست اندلسی

انتشارات آوند دانش منتشر کرد:
وقتي در بيمارستان محل کارش بود ،به ندرت براي کارهاي ديگر زمان داشت. علاو بر اين،از نوشيدن قهوه با همکارانش لذت نمي برد.معذب بود.خجالتي نبود،احتمالا چيزي سر جايش نبود،چيزي که او را از تعامل و معاشرت با ديگران هنگام نوشيدن قهوه منع مي کرد. در حقيقت براي خدمت به بيماران آنجا بود،نه به دليل ترس از خدا يا علاقه به مراقبت از ديگران.در بيمارستان کار مي کرد پس مي توانست با آنها صحبت کند و باهاشان وقت بگذارند. آنها چون بيمار بودند آنجا بودند که يعني در حقيقت خودشان بودند.به ندرت بيماري حرف غير معمولي مي زد،مگر اينکه در حال بهبود بود و اين زماني بود که او آن ها را رها مي کرد و آن ها هم او را.شايد در درجه ي اول همين امر موجب شده بود صوفي اين شغل را براي خودش انتخاب کند.
آيا او با بدبختي ديگران زندگي مي کرد؟شايد،اما در واقع اين حس را نسبت به کاري که انجام ميداد نداشت.بيشتر به نظر مي رسيد وابسته بود وابسته به صداقت افراد ديگر،وابسته به بي نقاب بودنشان،وابسته به شانس ديدن بارقه هايي از درخشش دروني افراد در حال حاضر و پس از آن و وقتي آن اتفاق رخ مي داد بيماران به افراد محبوب او در بخش تبديل مي شدند.شخصيت هاي محبوب او اغلب افراد با شکوهي بودند.
فروشگاه اينترنتي 30بوک