قصه های بی وقتی

انتشارات نيماژ منتشر کرد:
مادرم کلفت خانه هاي مردم بود.صبح به صبح جارو و سطل و لباس هاي پاره پوره ي مرا بر مي داشت و مي رفت خانه ي مردم،از بالا تا پايين خانه هاشان را مي روبيد و مي سابيد و غروب بر مي گشت خانه . وقتي به خانه م رسيد از خستگي ناي نفس کشيدن هم نداشت اما بايد ظرف تخم ها را پر مي کرد. پس چادرش را مي بست دور کمرش و مي نشست روي لگن و تخم مي گذاشت.مادرم هر شب يکي دو تا تخم مي گذاشت،بعد دست مي گذاشت روي زانوهاي فرسوده اش و ناله کنان از روي لگن پا مي شد،وقتي بر مي خاست از زانوهايش صداي پول خرد مي آمد. بعد لنگ لنگان مي رفت روي تشکش دراز مي کشيد و خرخرش بلند مي شد...
فروشگاه اينترنتي 30بوک