دنیای واقعی

دنیای واقعی از سایت گودریدز امتیاز ۳.۴ از ۵ را دریافت کرده است.

دنیای واقعی از سایت آمازون امتیاز ۴.۱ از ۵ را دریافت کرده است.

دنیای واقعی رمانی جنایی از نویسندهٔ ژاپنی ناتسوئو کرینو است که نسخهٔ اصلی آن در سال ۲۰۰۳ به زبان ژاپنی منتشر شد و در سال ۲۰۰۸ به زبان انگلیسی ترجمه و منتشر شد. این رمان داستان زندگی جهار دختر نوجوان است و نحوهٔ برخورد آن‌ها با پسر نوجوانی به نام «کرم» را توصیف می‌کند که پس از متهم‌شدن به قتل مادرش فرار می‌کند. این پنج نوجوان در حومهٔ توکیو زندگی می‌کنند و این رمان دیدگاه‌های هر پنج نوجوان را نسبت به این وضعیت نشان می‌دهد. انتخاب اصطلاح انگلیسی دنیای واقعی برای این رمان که از نظر آوایی با اصطلاح ژاپنی آن یکی است؛ نشان می‌دهد که به‌طور هم‌زمان چطور می‌توان تسلیم شد و همچنان خشمگین بود.

«کرینو خواهان تسلیم کامل به زندگی درونی شخصیت‌هایش است ... دنیای واقعی رمانی است که خوانندگان را به چالش می‌کشد تا با حقیقت ماهیت انسانی روبه‌رو شوند و قضاوت‌های مربوط به خشونت را رها کنند و فراتر از عمل و ریشه‌ای‌تر به آن نگاه کنند.» - میامی هرالد

«کرینو به جای یک دیوانهٔ تنها، حس‌وحال نوجوانی را ایجاد کرده است که شرارت او را از دنیا جدا کرده و یک پدیدهٔ فرهنگی شبح‌واری را ردیابی می‌کند که این کتاب را تبدیل به یک تریلر روان‌شناختی کرده است.» - تایم اوت شیکاگو

«حسادت، تنهایی، ترس و تکبر ـ ذهن یک نوجوان می‌تواند مکانی ناامیدکننده و ترسناک باشد... رمان دنیای واقعی ما را به اعماق ذهن این بچه‌ها می‌برد.» - لس‌آنجلس بوک‌ ریویو

«رمانی که به خلاء عاطفی فرهنگی نوجوان می‌پردازد و شخصیتی خلق کرده است که کمتر تحت‌تأثیر یک قتل وحشیانه و پس‌لرزه‌های احساسی آن قرار گرفته است. کرینو عمیقاً در احساسات انزوا و ناامیدی که هر دختری می‌تواند با آن همدردی کند، می‌کاود... او تلاش می‌کند بفهمد چگونه دختران می‌توانند تا این حد از مرکز اخلاق خود جدا شوند و درنهایت اینگونه القا می‌کند که پس از بزرگ‌شدن در فرهنگ پیامک، نمایش‌های واقعی و غیره، آن‌ها به دنبال هرگونه ارتباطی با دنیای احساسات هستند.» - مجلهٔ پراویدنس

دنیای واقعی یک رمان غیرمعمول است؛ یک تریلر که با خشونتی قوی آغاز می‌شود و با پشیمانی به پایان می‌رسد. نویسنده یک تصویر بسیار واقعی از زندگی دوگانه یا حتی سه‌گانهٔ معمولی نوجوانان خلق کرده است که ترس را به دل خوانندگان می‌اندازد. شاید عجیب باشد اما این یک کتاب خوب برای والدین و نوجوانان است که این کتاب را با هم بخوانند.

«داشتم به ابروهایم مداد می‌کشیدم که آژیر خطر هوای آلوده نفیرکشان فضای خالی ذهنم را پر کرد. از اولین روز تعطیلات تابستان هر روز این اتفاق می‌افتاد؛ بنابراین هیچ غافلگیر نشدم. صدای ضبط‌شدهٔ زنی از بلندگو پخش شد: «لطفاً توجه فرمایید! هم‌اکنون دولت اعلام کرد آلودگی هوا بیش از حد مجاز است.» و آژیر همچنان مانند نالهٔ دایناسوری پیر زوزه کشید. بیشتر وقت‌ها صبح‌ها چنین اخطارهایی داده می‌شد؛ معمولاً درست وقتی آماده می‌شدم بروم کلاس تقویتی کنکور. این اخطارها باعث می‌شد هیچ‌کس کاری را شروع نکند. همه در آستانهٔ خروج از خانه با شنیدن این صدا به خودشان می‌گفتند، وای! نه!‌بازم؟! خیلی دلم می‌خواست بدانم این بلندگوها کجا پنهان شده‌اند؟ به نظرم، قضیه به‌مراتب ترسناک‌تر و عجیب‌تر از چیزهایی مثل دود و آلودگی هوا بود. در یک منطقهٔ مسونی پرجمعیت در حومهٔ محلهٔ سوگینامی-کوی- توکیو زندگی می‌کردیم. در گذشته، اینجا محلهٔ زیبا و آرامی بود، اما حالا تمامی خانه‌های قدیمی و بزرگش را کوبیده و به جایش خانه‌ها و آپارتمان‌های کوچک‌تر تک‌خانواری ساخته‌اند. کودک که بودم، در جایی که قبلاً پر از باغ آلو و مزرعهٔ برنج بود، چند ساختمان مرتب، اما کوچک ساخته شد. اسامی جذابی ـ مثل مستغلات یا چیزی در این مایه‌ها ـ روی این ساختمان‌ها گذاشته‌‌شد تا راحت‌تر به فروش برسند. ابتدا چند خانوادهٔ پولدار وارد محله شدند.»

«جواب سرد ترائوچی احساس بهتری بهم داد. گفتم: «فکر می‌کنم حق با توئه. خب دیگه، باید برم کلاس تقویتی. بعداً با هم حرف می‌زنیم.» گفت: «می‌بینمت.» و قطع کرد. گوشی را خاموش کردم و بار دیگر به ابروی چپم در آینه نگاه انداختم. از چیزی که می‌دیدم خوشم نیامد، اما وقت کافی برای اصلاحش نداشتم، برای همین گذاشتم همان‌طور بماند. آن روز می‌خواستم شلوار جین و یک پیراهن آستین‌دار مشکی بپوشم، چیزی که اصلاً جلب‌توجه نمی‌کرد، اما تویش احساس راحتی داشتم. هوای بیرون به طرز وحشتناکی گرم بود. صندل‌های جدیدی که به‌تازگی از حراجی نزدیک خانه‌مان که پیاده تا خانه ما تنها دو دقیقه فاصله داشت، خریده بودم را پوشیدم و قفل دوچرخه‌ام را که کنار خانهٔ همسایه پارک شده بود، باز کردم. وقتی دستگیره‌ها و زین دوچرخه را که زیر آفتاب حسابی داغ شده بود لمس کردم، دستم سوخت. درست همان‌ لحظه درِ خانهٔ همسایه با صدای غژغژ شدیدی باز شد. یکی داشت از آنجا بیرون می‌آمد. عصبی، اما کنجکاو، به گوشه‌ای خزیدم. «کرم» بود که یک شلوار جین و یک تی‌شرت آبی نفتی به تن داشت. آرم کوچک نایک روی قسمت سینهٔ تی‌شرتش از دور دیده می‌شد.»

«آن‌ها دیوانه‌وار لبخند می‌زدند، اما درونشان کوچک‌ترین اهمیتی به ما نمی‌دادند؛ فقط برای پول آنجا بودند یا اینکه می‌خواستند مخ یکی از ما را بزنند. برخلاف ترائوچی من هرگز پیشنهاد آشکار و مستقیمی دریافت نکردم، اما می‌توانستم به‌خوبی احساس طعمه‌بودن را حس کنم. اگر به دامشان می‌افتادی هم پولت را از دست می‌دادی و هم کلی صدمه می‌دیدی. پس باید همیشه مراقب می‌بودی و زیر رادار حرکت می‌کردی. دنیا به بازنده‌ها می‌خندد. اما آیا این یعنی کسانی که دیگران را گیر می‌اندازند و اذیت می‌کنند، مشکلی ندارند؟ به هیچ‌وجه. اما ظاهراً خیلی‌ها این را فراموش کرده‌اند. خطری که ما احساس می‌کنیم، چیزی است که مادرم درکی ازش ندارد. نسل مادرم هنوز به چیزهای زیبایی مثل عدالت و احترام به احساسات دیگران معتقد است. مادرم چهل‌وچهار سال دارد و به کمک یکی از دوستانش یک مرکز مراقبت از سالمندان اداره می‌کند. او به خانهٔ مردم می‌رود و عاشق چیزهایی مثل رفاه اجتماعی و مشکلات مربوط به سالمندان است. شاید من نباید این را بگویم، اما او واقعاً انسان خوبی است. زن باهوشی است و می‌داند چطور برای به دست آوردن چیزهای مهم مقاومت کند. از نظر من او یک نابغه است؛ چون تقریباً همهٔ گفته‌هایش درست به هدف می‌خورد.»

داستانِ رمان دنیای واقعی از دیدگاه توشی شروع می‌شود. او صدای شکستن‌های زیادی را از خانهٔ «کرم» می‌شنود و شک می‌کند که شاید کسی از خانهٔ آن‌ها دزدی کرده است. دوستش پیشنهاد می‌کند که شاید دعوایی بین زن و شوهر همسایه اتفاق افتاده است اما توشی را متقاعد می‌کند که سروصداها را نادیده بگیرد و ابراز می‌کند که ربطی به آن‌ها ندارد. کمی بعد توشی با دوچرخهٔ خود به مدرسه می‌رود و بین راه «کرم» را می‌بیند که به‌طرز غیرمشخصی خوشحال به‌نظر می‌رسد. او برای اولین‌بار با توشی حرف می‌زد و توشی به صداهای بلندی که از خانه‌شان شنیده اشاره می‌کند اما پسر به او می‌گوید که حتماً اشتباه کرده است. پس از این‌که «کرم» از مدرسه می‌رود، توشی متوجه می‌شود که دوچرخه و تلفن همراهش گم شده‌اند. از دوستانش می‌شنود که پسری جواب تلفنش را می‌دهد و از طریق تلفن همراه او تماس می‌گیرد و توشی مشکوک می‌شود که «کرم» آن‌ها را دزدیده باشد. مشخص می‌شود که همسایهٔ توشی به‌طرز وحشیانه‌ای به قتل رسیده است و حالا دخترها مشکوک می‌شوند که قاتل پسر همسایه است که آن‌ها به او لقب «کرم» داده‌اند. با فرارکردن «کرم» و بُردن دوچرخه و گوشی همراه توشی، چهار دختر در طوفانی از خطرات گرفتار می‌شوند؛ خطراتی که هیچ‌گاه تصورش را نمی‌کردند که از درون آن‌ها و همچنین دنیای اطراف در کمین‌شان باشد.

نویسنده داستان این رمان را با الهام از دو قتل واقعی نوشته است که در سال ۱۹۹۷ به دست یک دانش‌آموز چهارده‌سالهٔ دبیرستان با نام مستعار «ساکاکیبارا سیتو» انجام شد.

• کتاب اتاق قرمز اثر ادوگاوا رانپو نویسندهٔ‌ ژاپنی است. این کتاب مجموعه‌ای از ۶ داستان پلیسی و خواندنی است و در ژانر جنایی، معمایی و فانتزی نوشته شده است. این کتاب داستان یک اتاق قرمز است که افراد در آن دور هم جمع می‌شوند و هیجانات هولناک زندگی‌شان را با هم به اشتراک می‌گذارند تا این‌که یک شب فرد جدیدی به جمع آن‌ها اضافه می‌شود و داستان قتلی که مرتکب شده برای افراد تعریف می‌کند.

• کتاب فداکاری مظنون ایکس اثر کیگو هیگاشینو نویسندهٔ مشهور ژاپنی است. رمان حاضر اولین اثر از مجموعۀ کارآگاه گالیله و تحسین‌شده‌ترین اثر این نویسنده است. کارآگاه گالیله شخصیت اصلی مجموعه‌ای از رمان‌های این نویسنده است، کاراگاه گالیله با نام اصلی دکتر مانابو یوکاوا با هر کاراگاهی که تا امروز خوانده‌اید فرق می‌کند. او در واقع یک فیزیکدان و استاد دانشگاه است که به دلیل هوش و ذکاوت خود به شهرت رسیده و اغلب با پلیس همکاری می‌کند تا پرونده‌‌های بسیار پیچیده را حل کنند.