شمس تبریزی (نشرنو)

‎آن کس که به صحبت من ره یافت، علامتش آن است که صحبت دیگران بر او سرد شود و تابع شود. نه چنان که سرد شود و همچنین صحبت میکند، بلکه چنان که نتواند با ایشان صحبت کردن ‎این کس که او با هر کسی سخن میگوید یا در تماشا کردن قاصر است یا در دعوی تماشا مدعی است. اگر نه، آن تماشا او را نگذارد که با هر کس سخن گوید.

شمس ‎تبریزی —خلاص در اخلاص توست که در خود توست، نه در چیزی خارج از تو که در او اخلاص بسته ای.

گفت خدا یکی است.‎گفتم اکنون تو را چه؟ ‎چون تو در عالم تفرقه ای، صد هزاران ذره، هر ذرّه در عالمها پراکنده، ‎پژمرده، خُشک و فسرده. ‎او خود هست، وجود قدیم او هست، ‎تو را چه؟ چون تو نیستی ‎او یکی است. تو کیستی؟ تو شش هزار بیشی.تو یکتا شو وگرنه از یکی او تو را چه؟

‎ اگر تو را روشنایی و ذوقی هست که مشتاق مرگ ‎باشی، بارک الله فیک مبارکت بادت، ما را هم از دعا فراموش مکن و اگر چنین نوری و ذوقی نداری، پس تدارک کن و بجو و جهدکن که قرآن خبر میدهد که اگر ‎بجویی چنین حالت، بیابی، پس بجو.

شمس ‎گوید مردان خدا مرگ را چنان می جویند که شاعر قافیه را و بیمار صحت را و کودکان آدینه را.

‎در اندرون من بشارتی هست. عجبم می آید از این مردمان که ‎بدون آن بشارت شادند. ‎اگر هر یکی را تاج زرین بر سر نهادندی، بایستی که راضی ‎نشدندی، که ما این را چه میکنیم؟ ‎ما را آن گشاد اندرون مییابد. ‎کاشکی اینچه داریم همه بستندی، و آنچه آن ماست ‎به حقیقت، به ما دادندی.

‎هر که را خُلق و خوى فراخ دیدى، و سخن گشاده و فراخ حوصله، که دعای خیر همه عالم کند، که از سخن او تو را گشاد دل حاصل مىشود و این عالم و تنگى او بر تو فراموش می شود... آن فرشته است و بهشتى، و آن که اندر او و اندر سخن او قبضى میبینی و تنگى و سردى... آن شیطان است و دوزخی.