همه افق

ذهنم آزادترين لحظه ها را مي گذراند. گرفتار هيچ فکر و خيالي نبودم. سبک بالي پرنده هاي دريايي را داشتم. داشتند آن دورها پرواز مي کردند. ممنون زمين بودم. ممنون دريا. ممنون آسمان. ممنون خودم که تکه اي از آنها بودم. به طور مبهمي حس کردم آزادي بايد همين باشد. پس تا آن روز فقط طوطي وار آن را تکرار کرده بودم، بي آنکه بدانم واقعا چيست. قلبم تند مي زد. هيجان و خوشي ام فراتر از طاقتم بود. تاري چشمهايم رفته بود. آن همه شفافيت دنيا از خود بي خودم کرده بود. زدم زير گريه. داشتم خاصيت قشنگي از زندگي را باور مي کردم. دلم مي خواست هرگز اين باور از يادم نرود. احساس قدرتي که به من دست داد حيرت انگيز بود. با خودم عهد بستم جور ديگري زندگي کنم. تصميم گرفتم خود را گرفتار هيچ چيز بيهوده اي نکنم؛ هرگز احساس عجز و بدبختي نکنم؛ آزاد زندگي کنم. -ازمتن کتاب-