پیکار با سرنوشت

انتشارات نيلوفر منتشر کرد:
يک سال از روزي که کتاب مرا در خانه ام توقيف کردند مي گذرد. يک سال است که لحظه اي از فکر سرنوشت فجيع آن فارغ نيستم و براي آنچه رفته است توضيحي مي جويم. ممکن است کتاب مرا حاوي عقايد شخصي دانسته باشند. اما کدام اثر ادبي است که از ويژگي هايي نويسنده اثر نپذيرفته و مهر آفريننده اش را بر جبين نداشته باشد؟ چطور مي توان انتظار داشت که داستان نويسنده اي الزاما صد درصد معرف عقايد رهبران سياسي باشد؟ گاه ممکن است با اين عقايد هماهنگ باشد ولي گاه نيز ناگريز با آن ها در تضاد مي آيد. کتابي که ناچار بازتابي از جهان درون نويسنده و بيانگر احساس هاي اوست چگونه ممکن است عقايد او را منعکس نکند؟ و اين حرف تازگي ندارد. ادبيات که بازتاب شعارهاي سياسي نيست. رمان به شيوه خاص خود از زندگي و داستان آن حرف ميزند. مي دانم که کتاب من کامل نيست.هرگز ادعا نمي کنم که با آثار نويسندگان بزرگ گذشته برابر گذاشتني باشد. اما اينجا صحبت بر سر سستي قلم و نارسايي ذوق من نيست. بحث بر سر حق نويسنده در باز نمودن حقيقت است، حقيقتي که طي سال هاي دراز رنج ، بارور و شکوفا شده است. آخر چرا اين کتاب، که شايد در پاره اي زمينه ها جوابي به سوال هاي بر زبان نيامده مردم شوروي باشد، کتابي که از هرگونه دروغ يا افترا پاک است و جز حقيقت و درد و عشق به مردم در آن نميتوان چيزي يافت توقيف شده است؟ چرا اين عروس مرا به زور و با خشونت از خانه من برده اند و آن را همچون جنايتکاران و آدمکشان زنداني کرده اند؟
در اين حماسه، زنده و بي جان با هم مي پيچند، در شرايطي که هميشه بي جان و بر جاندار پيروز ميشود.
يکي از مهم ترين مضامين اين کتاب مقابله انسان و دولت است. انسان کوچک و ناتوان و درمانده و ترحم انگيز و زخم ناپذير و مردني است و دولت قدرتمند و غول آسا و همچون کوه زخم ناپذير و جاويدان است و به صورت لوبيانکا و آشويتز با حزب يا رهبر که خودنيم خدايي است نظاهر ميکند .
اما چشمه اميد نخشکيده است، زيرا به کوري چشم ديکتاتور بي رحم و با وجود دستگاه ضد انساني کاغذ باز و بر همه کار توانا، زندگي در کوچکترين و گمنام ترين واحد جامعه، در دل فرد ساده دل و انسان دوست باقي و شکوفاست.
فروشگاه اينترنتي 30 بوک