قارا چوبان (داستان امروز ایران)(27)

يک روز بهاري از سال هشتاد و نه، من و سه نفر ديگر در روستاي کوهستاني گلنگش برابر عمارتي چوبي و ويران ايستاده بوديم. باد سردي مي وزيد و مه را از سر کوه سرازير مي کرد. من از دوستانم جدا شدم و عمارت را دور زدم و به آن سمتش که مشرف به دره ي رودخانه اي بود رفتم. کسي نبود. و صدايي نمي آمد جز شرشر دور آب. پاي ديوار چوبي يک بوته ي گل گاوزبان ديدم. نزديکش رفتم و نشستم و گل هايش را با احتياط چيدم و در جيب پيراهنم گذاشتم. همانجا داستان قارا چوبان در ذهنم ساخته شد.